محمد مهدی اویسی 
قطعاً گناه‌کردن، مهم‌ترین علّت محرومیت از امام زمان است. امام مهدی علیه‌السلام نیز در توقیع (نامه) شریفشان به شیخ مفید می‌فرماید: «ما را از ایشان چیزی محبوس نکرده است، مگر گناهان و خطاهایی که از ایشان به ما می‌رسد و ما آن را ناخوش می‌داریم و از ایشان نمی‌پسندیم».[۱]
آیت‌الله بهجت نیز بیان فرموده‌اند: «اگر می‌خواهید بدانید که چرا به آن حضرت دست‌رسی ندارید؟ جواب شما این است که چرا به انجام واجبات و ترک محرمات ملتزم نیستید؟ او به همین از ما راضی است؛ زیرا «اورع الناس من تورّع عن المحرمات؛ پرهیزکارترین مردم کسی است که از کارهای حرام بپرهیزد».[۲] ترک واجبات و ارتکاب محرمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت است».[۳]
بنابراین، اگر ما از گناه اجتناب کنیم و منتظر واقعی باشیم، به مقامی می‌رسیم که غیبت و حضور برایمان فرقی ندارد. امام سجاد علیه‌السلام به ابوخالد کابلی می‌فرماید: «ای ابوخالد! به‌درستی که مردمان زمان غیبت حضرت مهدی؛ آنان که معتقد به امامت هستند و در انتظار ظهور او به‌سر می‌برند، با فضیلت‌ترین مردمان همه زمان‌ها هستند؛ به دلیل اینکه خداوند متعال، عقل و فهمی به آنان عنایت کرده که غیبت در نزد آنان به منزله ظهور و مشاهده گشته است».[۴]
از این‌رو، در حدیث دیگری امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «من سرّه ان یکون من اصحاب القائم فلینتظر و لیعمل بالورع و محاسن الاخلاق؛ هر کس دوست دارد که از یاران حضرت قائم گردد، باید که منتظر باشد و در عین حال به پرهیزکاری و اخلاق نیکو مشغول گردد».
بنابراین، اگر کسی ترک گناه کند و منتظر امامش باشد، از یاران واقعی حضرت به شمار می‌آید. آن‌گاه اگر بزرگ‌ترین توفیق الهی او را دریابد، غیبت و ظهور حضرت برایش تفاوت نخواهد داشت. اما این طور نیست که اگر کسی گناه نکند و اهل تقوا باشد حتماً امام زمان به دیدار او بیاید، بلکه دیدار با حضرت مهدی علیه‌السلام بر مبنای مصالحی است که خود حضرت تشخیص می‌دهند.
پی‌نوشت‌ها
۱. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۳، ص۱۷۶؛ معجم احادیث الامام المهدی، ج۴، ص۴۶۳: «فما یحسبنا عنهم الا ما یتصل بنا مما نکرهه و لا نوثره منهم».
۲. کافی، کلینی، ج۲، ص۷۷.
۳. شش‌صد نکته از محضر آیت‌الله العظمی بهجت، ص۳۶۲.
۴. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۲
