گریه وناراحتی شدیدامام صادق علیه السلام برای مومنین درزمان غیبت امام مهدی(عج)
سدیر صیرفى مى گوید:
من با سه نفر از صحابه محضر مولای ما حضرت امام صادق (ع) رسیدیم ، دیدیم آن بزرگوار بر روى خاک نشسته و مانند شیدای داغدیده ی جگر سوخته گریه مى کرد. آثار حزن و اندوه از چهره اش نمایان است و اشک ، کاسه چشمهایش را پر کرده بود و چنین مى فرمود:
آقای من (خطاب به امام عصر عجل_الله تعالی فرجه) غیبت تو خوابم را گرفته و خوابگاهم را بر من تنگ کرده و آرامشم را از دلم ربوده .
آقاى من غیبت تو مصیبتم را به مصیبتهاى دردناک ابدى پیوسته است .
گفتم :خدا دیدگانت را نگریاند اى فرزند بهترین مخلوق ! براى چه این چنین گریانى و ازدیده اشک مى بارى ؟
چه پیش آمدى رخ داده که این گونه اشک مى ریزى ؟
حضرت آه دردناکى کشید و با تعجب فرمود: واى بر شما، سحرگاه امروز به کتاب جفر نگاه مى کردم و آن کتابى است که علم منایا و بلایا و آنچه تا روز قیامت واقع شده و مى شود در آن نوشته شده ،درباره تولد غائب ما و غیبت و طول عمر او دقت کردم .و همچنین دقت کردم درگرفتارى مؤمنان آن زمان و شک و تردیدها که به خاطر طول غیبت او که در دلهایشان پیدا مى شود و در نتیجه بیشتر آن ها از دین #خارجمىشوند و ریسمان اسلام را از گردن برمى دارند…. اینها باعث گریه من شده است .
کمال الدین و تمام النعمه ؛ ج٢؛ ص٣۵٢
