بدعت گزاری در دین
امام صادق(ع) می‌فرماید:
مردی در زمان‌های گذشته در جستجوی این بود که دنیا را از راه #حلال به دست آورد و ثروتی فراهم نماید. ولی نتوانست تا اینکه از راه #حرام جدیت کرد باز هم نتوانست. تا اینکه شیطان برایش مجسم و آشکار شد و گفت: از راه حلال خواستی ثروتی فراهم کنی که نشد، و از راه حرام هم نتوانستی، اینک مایلی من به تو راهی بیاموزم که به خواسته‌های خود موفق شوی؟ گفت:
آری مایلم. شیطان گفت: از خود #کیش و #دینی اختراع کن، و مردم را به سوی کیش اختراعی دعوت نما، او به دستور شیطان رفتار کرد. مردم گردش را گرفته و پیروی‌اش کردند، و به آنچه مایل بود از ثروت دنیا رسید. روزی ناگاه متوجه شد چه کار ناشایستی کردم که مردم را گمراه نمودم، خیال نمی‌کنم توبه‌ای داشته باشد مگر اشخاصی که به واسطه من گمراه شده‌اند متوجه کنم که آنچه از من شنیده‌اند باطل و ساخته شده خودم بود و آنها را برگردانم، شاید توبه‌ام پذیرفته شود.
به پیروان خود گوشزد نمود که آنچه من می‌گفتم باطل بوده، و اساس و پایه‌ای نداشت که آنها جواب دادند دروغ می‌گویی. گفتار سابق تو حق بود. تو خود گمراه گشته‌ای. این جواب‌ها را که از آنها شنید غل و زنجیری تهیه نمود و به گردن خود آویخت و گفت: باز نمی‌کنم تا خدا توبه‌ام را بپذیرد، خداوند به پیامبر آن زمان وحی نمود که
بگو! به فلانی که به عزت و جلالم سوگند اگر آن‌قدر مرا بخوانی و ناله نمایی که بند بندت از هم جدا شود، دعایت را مستجاب نمی‌کنم مگر کسانی را که به کیش دروغی تو مرده‌اند و گمراه کرده بودی به حقیقت کار خود اطلاع دهی و از کیش تو برگردند. (1)
1- منبع: برگرفته از معارف کیهان، سخن خدا (کلیات احادیث قدسی)، ص 213
