محمد مهدی اویسی 
آداب مریض، برگرفته از کتاب “عروه الوثقی” تالیف سید کاظم یزدی رضوان الله علیه
آداب مریض و آنچه که انجامش برای او مستحب است.
اول: صبر و شکر خداوند متعال
دوم: شکایت نکردن از مریضی نزد غیر مومن؛ و شکایت کردن از مریضی به این است که بگوید: مبتلا شدم به چیزی که هیچ کس به آن مبتلا نشده، یا [بگوید:] مصیبتی به من رسیده که به هیچ کس نرسیده است. ولی اگر بگوید: دیشب تا صبح [به خاطر بیماری] بیدار بودم، یا [بگوید:] تبدار بودم، اشکال ندارد، و [شکایت کردن محسوب نمیشود.]
سوم: مریضی اش را تا سه روز پنهان کند.
چهارم: مجددا توبه کند.
پنجم: وصیت کند به خیرات کردن به فقرای خویشاوند و غیر خویشاوند
ششم: بعد از سه روز مومنین را از بیماری اش آگاه کند.
هفتم: اجازه دادن به مومنین برای رفتن برای عیادتش
هشتم: عجله نکردن در خوردن دارو و مراجعه به طبیب، مگر در صورتیکه بدون خوردن دارو و مراجعه به طبیب، از خوب شدن مایوس شود.
نهم: پرهیز کردن از آنچیزهایی که ممکن است برای بیماری اش ضرر داشته باشد.
دهم: او یا نزدیکانش صدقه بدهند، رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: “بیمارهایتان را با صدقه درمان کنید”
یازدهم: در حضور مومنین به یگانگی خدا و نبوت و امامت و معاد(قیامت) و سایر عقاید حقه و صحیح، اقرار کند.
دوازدهم: بر بچه های صغیر(غیر بالغ) خود، قیمی امانتدار قرار دهد و برای آن قیم، ناظر قرار دهد.
سیزدهم: اگر وسعت مالی دارد، یک سوم مالش را وصیت کند [تا اگر در همین بیماری از دنیا رفت، بعد از مرگش طبق نظر خودش هزینه شود].
چهاردهم: کفنش را آماده کند و از مهمترین کارها این است که امر وصیتش را محکم کند و وصیتش توضیح دهد و وصی و ناظر را مشخص و معرفی کند.
پانزدهم: در صورت فرا رسیدن مرگ، به خدا خوشبین باشد (به مردنش اعتراضی نداشته باشد)، بلکه گفته شده در همه حالات [چه در حال مرگ و چه در سایر سختیها] خوش بینی به خدا واجب است، و از بعضی از روایات “وجوب خوش بینی به خدا در حال جان دادن”، فهمیده میشود.
